Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Η πολιορκια

Λατρευω αυτο το blog. Μπορω να γραφω οτι θελω και αυτο με βοηθαει γιατι ειναι σαν να τα λεω σε εναν ψυχολογο. Φτανουμε λοιπον. Ακουω τη δυνατη μουσικη και αρχιζω να τρελαινομαι. Ηταν τοσο δυνατα που νομιζα οτι θα εκραγω οτι θα γινει ενα μεγαλο μπαμ και θα πεταγοταν η σαρκα μου στους τοιχους. Ειχα και εναν πονοκεφαλο αστα-να-πανε ημουν αρρωστη βλεπεις αλλα κωλο δεν εβαλα κατω και ειδικα χτες οργωσα ολη την Αθηνα. Με μια ματια μπορουσες να δεις γυρω στα 300 ατομα ντυμενα με μαυρα latex ρουχα, σορτσακια, διχτυα χρωματιστα ή με σχεδια. Ολοι ιδιοι δεν μπορουσες να ξεχωρισεις καποιον. Κατεβαινω στις τουαλετες και εκει ομως κοσμος. Δεν επεφτε καρφιτσα σου λεω. Καθισα λιγο σε κατι "καναπεδες" αλλα κρυωνα αρκετα οποτε αποφασισαμε να ανεβουμε πανω. Η μουσικη αρχισε παλι να μου τρυπαει το κεφαλι και ενα ματσο "αλιγατορες" να χορευουν σαν ρομποτακια πανω στο υπερτατο διαστημοπλοιο τους γεματο απο πολυχρωμα φωτα και λειζερ. Πανω σε μια μου προσπαθεια να παω να πιω κατι παραπαταω αλλα δεν πεφτω. Ζαλισμενη πλεον ειμαι κομματια. Οι "αλιγατορες" κατελαβαν τον κοσμο. Ειναι τοσοι πολλοι. Δεν μπορω να τους νικησω. Σε υπνωτιζουν με τη μουσικη τους. Μεσα σε αυτα τα οντα ηταν και καποιοι ανθρωποι οι οποιοι διψασμενοι για δοξα και για χρηματα εκαναν τα παντα για να τα αποκτησουν. Κατεβαινω παλι κατω καθομαι και σκεπαζομαι με δυο μπουφαν. Κρυωνω και ζαλιζομαι. Παρατηρω τα ατομα που εχουν γινει ανδράποδα των αλιγατορων. Τους λυπαμαι, αληθεια. Ηρθε η ωρα να φυγω, ηρθε η ωρα να παω στα μερη μου και να τραγουδησω τα τραγουδια μου και να χορεψω τους χορους μου. Η ζαλαδα εφυγε. Ο πονοκεφαλος ομως δεν φευγει ποτε, γινεται μονο πιο απαλος. 

Εκει.

Στεκεσαι και χορευεις μονος σου
Μεσα σε ενα σχεδον αδειο μαγαζι
και η μουσικη σε παιρνει μαζι της.
Κλεινεις τα ματια και ακους τη φωνη αυτη
τη γνωριμη, την ομορφη, τη μαγευτικη.
Σταματας.
Μετα ξαναρχιζεις.
Η μουσικη σταματαει και το μονο που ακους ειναι
αυτες τις νοτες στον αερα να χανονται.
Και βλεπεις εκεινο το προσωπο που
συχνα φανταζεσαι.
Κοντοστεκεσαι, ξεροκαταπινεις,
η καρδια σου παει να σπασει.
Νομιζεις οτι θα εκραγεις.
Ζεστενεσαι και βηχεις.
Σιγα σιγα χανεται και εσυ πρεπει να κανεις κατι.
Ο πολεμιστης, σκεφτεσαι, οταν θελει κατι εχει το θαρρος να το κανει.
Ετσι και εσυ σαν πολεμιστης πρεπει να το κανεις.
Το εκανες και τωρα εισαι ηρεμος
και χαρουμενος, ευχαριστημενος απο τον εαυτο σου
που βρηκε τη δυναμη που ειχες μεσα σου.

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

I got my head in the clouds and I kiss the dirt

"Μαμααα, εχει ζεστο νερο;" "Ναι Ελευθερια εχει!"
Ενα ζεστο μπανιο ειναι οτι πρεπει για να ξεκινησει η μερα σου καλα.
Φτιαχνεις μια playlist με τα αγαπημενα σου τραγουδια και μιας που εφυγε η μανα σου με την αδερφη σου
θα βαλεις τερμα τη μουσικη και θα κανεις μπανιο με ανοιχτη την πορτα!
Μπαινεις στο μπανιο ακουγοντας The Kills. Χαιρεσαι χωρις λογο.
Σιγοτραγουδας ενω βαζεις αφρολουτρο στο σφουγγαρι "i am a fever am a fever i aint born typical..."
Κοιταζεσαι στον καθρεφτη που ειναι απεναντι σου.
Το νερο κρυωνει και νευριαζεις.
Αυτο ηταν που ειχε ζεστο νερο?
Βγαινεις εξω με μισοξυρισμενο ποδι και το μισο σου σωμα με σαπουναδες.
Παιρνεις το μπουρνουζι ανοιγεις καλοριφερ γιατι κρυωνεις και θερμοσιφωνα για να ζεσταθει το νερο.
Καθεσαι στον υπολογιστη και γραφεις στο blog σου.
Ξερεις οτι σε λιγο θα ερθουν ολοι στο σπιτι.
Εισαι και αρρωστη. Αλλα δεν σε ενδιαφερει. Το βραδυ εχεις να βγεις.
Και θα περασεις ωραια.
Αυτος ειναι ο στοχος σου.

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

He'll be wearing out my shoes

    Χωρις να το θελω κοιτω τις παλιες φωτογραφιες μου. Αναμνησεις πανε και ερχονται με ενα μονοχα "κλικ" του "ποντικιου" μου.
     Σβηνω αναμνησεις.
     Προσθετω κι αλλες.
     Σταματαω! "Τι στο διαολο ειναι αυτο;"
Εκει βλεπω εσενα, ψαχνω να βρω τι κανεις, ψαχνω να βρω τις αναμνησεις σου. Τις βρηκα.
     Παγωνω.
Ηξερα το πως θα συνεχιζοταν η ζωη σου.
     Γελαω δυνατα. Νιωθω οτι φλεγεται το σωμα μου. Ακουμπαω τα χερια μου στο προσωπο μου
και αισθανομαι τοση ευτυχια.
     Μετα απο ολην αυτην την ανασκαφη δεν νιωθω οπως πριν.
     Εισαι ευτυχισμενος νομιζω.
     Μαλλον δεν ημουν εγω αυτη που θα σε εκανε να νιωθεις ετσι.
Δεν με πειραζει. Αλλαξαν πολλα απο τοτε.
     Η αγαπη εφυγε και στη θεση της ηρθε η αδιαφορια. Δεν σε σκεφτομαι.
     Το μονο που σκεφτηκα οταν σε ειδα ηταν το ποσο με αηδιαζεις.
Αλλα τωρα τιποτα. Και αυτο με κανει πολυ πιο δυνατη απο εσενα.
     Εφυγα απο σενα. Ενα ακομη γρηγορο "κλικ" με απομακρυνε απο σενα μια για παντα.
     Ηρεμια, ησυχια, γαληνη και μουσικη.
Ετσι νιωθω τωρα, ακουγοντας Wearing out my shoes και πινοντας σοκολατα...

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Εκεινες οι νυχτες.

  Ειναι απο εκεινα τα πρωινα που ξυπνας χαρουμενη και ζαλισμενη στον καναπε της φιλης σου με μουτζουρωμενη μουρη απο το eyeliner. Ειναι απο εκεινα τα πρωινα που δεν ειναι πρωινα γιατι ειναι μεσημερια. Ειναι απο εκεινα τα μεσημερια που σηκωνεσαι και φτιαχνεις τοστ και πινεις γαλα με HEMO (HEZO)
  Ειναι απο εκεινες τις νυχτες που γυρνας σε αυτην την πολη και αισθανεσαι τελεια. Ειναι απο εκεινες τις νυχτες που τραγουδας και χορευεις τραγουδια που ουτε στα πιο κρυφα σου ονειρα δεν θα τραγουδαγες και δεν θα χορευες. Ειναι απο εκεινες τις νυχτες που τα πειραγματα των περαστικων - που δεν τα αντεχεις - σου φαινονται αστεια.
  Και μετα απο ολα αυτα που ειδες ακομα δεν μπορεις να ξερεις τι ειναι και τι κανει ο καθενας στη ζωη του. Και δεν χρειαζεται να ξερεις. Δεν σου πεφτει λογος στην τελικη.
  Ειναι μια ακομη γλυκεια αναμνηση απο τις τελευταιες νυχτες των εφηβικων σου χρονων.

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Ο κυκλος

Και όταν πάλι μόνη βρίσκομαι
Και όταν τα αστέρια σβήνουν
Οταν οι ανθρωποι φευγουνε
και αληθινα με αφηνουν
Εσύ θα εισαι εκει να με ακους και να με νιωθεις
Γιατι εσυ εισαι φαρμακο μες της ψυχης τα βαθη
Και τωρα ζαλισμενη
και απο τον κοσμο πικραμενη
σε σενα παλι ερχομαι για με βοηθησεις
Εσυ ξερεις πως θα το κανεις
πως θα με συνεπαρεις,
-οχι για πολυ βεβαια-
Τοτε η μερα ερχεται και παιρνει
ολη την πικρα μεχρι να ρθει
το δειλινο που θα την φερει πισω.

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

My love will be your food.

Και τώρα μείναμε εμείς οι δυο
μέσα στο πλήθος.

Να κάθομαι και να σε κοιτάω σαν υπνωτισμένη
να θέλω τόσο να σου μιλήσω
Μα..

Στάθηκα εκεί όρθια να κρυώνω
χωρίς να το καταλαβαίνω όμως.
Οι αισθήσεις μου με εγκατέλειψαν.

Μπορούσα 
μόνο
να βλέπω εσένα και να ακούω το γέλιο σου
να βλέπω τα μάτια σου.

Μέσα από αυτά τα γυαλιά .

Τα βρεγμένα σου μαλλιά λαμπύριζαν στο σκοτάδι
και το πρόσωπο σου φωτιζόταν 
μπορούσα να διακρίνω και τα γένια σου.

Με το τυχαίο άγγιγμα σου ανατρίχιασα.
Όπως γίνεται κάθε φορά που σε βλέπω.
Μου έδωσες δύναμη για να προχωρήσω 
μέχρι την επόμενη φορά που θα σε δω.

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Η χαμενη τριλια.

Εκεινη καθεται ακινητη, σε μια καρεκλα
Δεν προσεχει τι λενε οι αλλοι, ουτε θελει.
Ζει στον δικο της κοσμο.
Σκεφτεται, ονειρευεται, φανταζεται.
Απο εκει αντλει την ενεργεια για να συνεχισει να ζει
σε αυτον τον κοσμο.
Ονειρευεται εκεινον
σκεφτεται οτι μιλανε, οτι τραγουδανε μαζι
οτι κανουν ερωτα
οτι την αγαπαει.
Αυτος δεν την ξερει καλα και δεν θα την γνωρισει
αυτο ομως δεν την εμποδιζει στο να παψει να τον σκεφτεται.
Ακουει την φωνη του και ανατριχιαζει
βλεπει το προσωπο του και ταραζεται
οπως ταραζει μια βαρκα τα γαληνια νερα μιας λιμνης.
Η καρδια της εχει σπασει απο τους τοσους χτυπους.
Προσπαθει να γραψει για αυτον.
Δεν της αρεσει οπως γραφει ομως
Ειναι ευαισθητη και βρισκει την ομορφια σε καθε τι παραξενο
δεν ειναι και πολυ ομορφη, αλλα Αυτος θα την αγαπησει.
Κλαιει, στεναχωριεται για τον εξω κοσμο
κλαιει και για τον εαυτο της.

(Αλλα ποιος θα την καταλαβει;)

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Οι σχεσεις ειναι φαγητα.

Πινοντας καφε, με μια παρεξενη μουσικη αρχισα να σκεφτομαι τα λαχανικα στο ψυγειο και γενικα τα φαγητα που υπαρχουν σε αυτο. Και που εφτασα?
Οι σχεσεις ειναι σαν τα τροφιμα. Οσο τα εχεις φρεσκα ειναι ωραια. Οσο τα εχεις στην συντηρηση παει και δεν παει, αλλα οταν σαπιζουν πρεπει οπωσδηποτε να τα πεταξεις.
Περιεργος συλλογισμος αλλα και συναμα αληθινος.

ΤΩΡΑ Κ44

Εδω και δύο περιπου μερες ολο παω να γραψω κατι και ολο κατι γινεται. Τη μια πεθαινει το pc την αλλη πιανω την μπαρλα με τη μανα κ.ο.κ. Πρεπει να γραψω γρηγορα γιατι θα ξαναπεθανει το pc φορ σουρ. Χτες ηταν μια φοβερη μερα. Ολα πηγαν καλα. Αρχικα εγραψα λογοτεχνια 17 και κωλοχαργκα οσο δεν παει. Πηρα τη βαφη για τα μαλλια μου επιτελους και επειτα ακολουθησε ενα ωραιο απογευμα με τον Τ. Γυρισαμε ολη την Αθηνα με τα ποδια και κατσαμε σταρμπακς στο Πανεπιστημιο. Το Σκωτσεζικο κεικ σοκολατας ηταν τελειο. Και η σοκολατα του Τ. επισης. Ηταν ωραια γιατι οταν θελαμε να παρουμε καποιο μεταφορικο ερχοταν κατευθειαν. Πολυ καλη φαση. Φτασαμε Γκαζι στο ΤΩΡΑ Κ44 οπου θα επαιζαν οι BLEEZE. Απο καιρο ηθελε να τους ακουσει ο Τ. Μολις μπηκαμε μεσα τρελαθηκαμε. Λες και πηγαινες σε garage rock party. Πολυ καλη φαση. Τελειωσε το live, πηγα σπιτι, ξυπνησα αρρωστη, δεν πηγα σχολειο και ουτε θα παω φροντηστηριο. Το μονο που μου την εσπασε ηταν που ολοι καπνιζανε δεν ξερω γιατι αλλα αυτοι γινονται ολο και πιο πολλοι. Μοδα εγινε ρε φιλε? Οπως και κατι γυαλια "μυωπιας", εγω πιστευω οτι τα φορανε για την poseria. Anyway, λεπτομεριες. Εγω περασα καλα και ας ειμαι σκατα τωρα. Και δεν εσβησε και το pc.

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Κοψε το χερι

Aκουγοντας τη μελωδια που σε γεμιζει
Σε ανατριχιαζει και σε ζαλιζει
Ακουμπας το παγωμενο χερι σου
Στο ζεστο σου στηθος
Ακους τους χτυπους
της καρδιας σου
Θες να χορεψεις
Να αναστεναξεις εντονα
Με κλειστα τα ματια
Και ανοιχτο το στομα
Να αφησεις τον εαυτο σου ελευθερο
Μια δυναμη σε κινει
Σε αφηνει εκει
Να σε κραταει κατω
Στον αορατο βαλτο
Προσπαθεις να ξυπνησεις
Η μουσικη ομως δεν σ αφηνει
Αγγιζεις το προσωπο σου
Και νιωθεις πονο
και φοβο
και δεν ξερεις τι ζητας
Σε αυτον τον κοσμο
που τριγυρνας
Αλλα εσυ γνωριζεις
ενα στοιχειο στη ζωη
Και αυτο ειναι η αγαπη η παντοτινη.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

"Cya later aligator"

Λιγο πριν φυγω και παω στο ΚοοΚοο (απο καιρο ηθελε η μανα μου να παμε) νομιζω πως προλαβαινω να γραψω κατι εντελως στα γρηγορα. TΩΡΑ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΟΙΟΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΑΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. (Μιλαω για σενα που σε πληγωσα.) Αλλα αυτα τα πραγματα τα καταλαβαινεις αργοτερα και ειναι αργα τοτε! Σημερα λοιπον εδιωξα απο την ζωη μου τα σκουπιδια, τα παρασιτα που ζουσαν εις βαρος μου και που μου προκαλουσαν θλιψη. Και νιωθω ομορφα, νιωθω οτι τελικα μας μπηκε καλα το '11. Χαιρομαι που μετανιωσα για τα λαθη μου και χαιρομαι που αναγνωριζω πλεον τους αληθινους ανθρωπους και αυτους που αγαπησα πραγματικα. Αντε "ΞΟΥ" λοιπον απο την ζωη μου αγαπητε μου και πολυ σε ανεχτηκα. Ειμαι ελευθερη πια για δω ποια ειμαι και τι θελω. Και ορκιζομαι οτι τετοια ατομα δεν θα ξαναμπουν στη ζωη μου για κανενα λογο. Aς τελειωσει αυτη η χρονια, μονο αυτο θελω. Και μετα ηρεμια και χαλαρωση. Λοιπον πρεπει να φυγω τωρα εχω να παω να ακουσω Μπαλαφα (?)
Aδιός σκουπιδός