Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016

κανω καμπακ;

Γεια σας φιλοι, αποφασισα να γραψω κατι σημερα.

Αυγουστος, μονη στην Αθηνα και αντι να κατσω να παρταρω καθομαι σπιτι μου. Τοση ησυχια εχω να ακουσω στο σπιτι κανα χρονο τετοια εποχη. Μην εχοντας τι να κανω, ειπα να διαβασω παλια κειμενα μου. Εκτος του οτι βρηκα απιστευτα αστειο τον τροπο γραφης μου (νταξει ησουν 17-18) συνειδητοποιησα ποσο αλλαξα.

Ολη αυτη η επιμονη αναζητηση του εαυτου μου, ολες εκεινες οι εκρηξεις συναισθηματων που δεν μπορουσα να κρατησω μεσα μου, ειτε εκρηξεις χαρας ειτε λυπης, πλεον φαινονται πολυ μακρινες σε μενα. Πολλα απο αυτα τα γεγονοτα που ειχα αναφερει εδω τα ειχα ξεχασει.

Βλεπω ποσο πιο ωρημη εχω γινει, ποσο πιο λογικη. Αλλα υπαρχει ενα ερωτημα.

Σταματησα να φιλοσοφω την ζωη γιατι μεγαλωσα η εχω γινει υπερβολικα ρεαλιστρια και ορθολογιστρια (sic);

Δεν μπαινω πια στο μαιντ-τριπ να προσπαθησω να δω τι εχω γινει τελικα, το μονο σιγουρο ειναι οτι επειδη κανω πολλα πραγματα ταυτοχρονα, και επειδη τα κανω συνεχεια αρα γινονται μηχανικα καποια απο αυτα, εχω σταματησει να υπεραναλυω τα πραγματα που συμβαινουν στην ζωη μου.

5-6 χρονια αργοτερα ειμαι σε καποια ισως καλυτερη κατασταση απ οτι περιεγραφα τοτε. Προφανως και παιζει πολυ μεγαλο ρολο το νεαρο της ηλικιας μου που τα διογκωνα ολα και τα εκανα τοσο τραγικα, αλλα δεν περασα και λιγα.

Ειμαι χαρουμενη με καποια κομματια της ζωης μου πλεον, καποια αλλα ειναι αντερ κονστραξιον αλλα γι αυτο υπαρχει και ο χρονος. Και ποσο γρηγορα περναει ο γαμημενος χρονος. Ανοιγοκλεινεις τα ματια σου και εισαι 23, κοιταζεις πισω τις αναμνησεις σου και ειναι σαν να περασαν 1 το πολυ 2 χρονια.

Ανθρωποι περασαν κ εφυγαν απο την ζωη, επιστρεψανε, ξαναφυγανε. Το μονο σιγουρο ειναι οτι δεν γυριζω πισω.

Ειμαι στο πτυχιο και γενικα ειναι το μονο πραγμα το οποιο πρεπει να εχει το 100% της προσοχης μου φετος και θα το εχει. Πολλες φορες σκεφτομαι την επιλογη μου να σπουδασω ψυχολογια αλλα σε εκεινη τη φαση η ζωη με εφερε εκει. Και ξερετε, αν δεν της πας εσυ την ζωη σου εκει που θες σε παει αυτη εκει που θελει. Εμενα με εφερε εδω που ειμαι τωρα. Δεν ξερω βεβαια αν με εφερε αυτη η αν την πηγα εγω αλλα γιου γκετ μαι ποιντ.

Οταν ημουν πιο μικρη εγραφα λογω της μοναξιας μου, και δεν ηθελα να μοιραζομαι σκεψεις φεης του φεης με ανθρωπους (αλλο που διαβαζοντουσαν εδω). Ακομη δε θελω να μοιραζομαι τα συναισθηματα μου και τους προβληματισμους μου γιατι οπως ειχα πει, πιστευω οτι φαινομαι αδυναμη. Τωρα γραφω γιατι ειδα πως εδω μεσα ηταν κ κατι σαν ημερολογιο, το φιλαρακι μου, και μου ελειψε ισως λιγο αυτο.

Για ποσο θα αποφευγω τους ανθρωπους και τις συζητησεις περι προβληματισμων και ζωης; Δεν ξερω αλλα αυτο θα γυρισει μπουμερανγκ.

Μαρουλακι ειδα το ποστ σου και με εκανες να αναρωτηθω πολλα.