Η πολιορκια

Λατρευω αυτο το blog. Μπορω να γραφω οτι θελω και αυτο με βοηθαει γιατι ειναι σαν να τα λεω σε εναν ψυχολογο. Φτανουμε λοιπον. Ακουω τη δυνατη μουσικη και αρχιζω να τρελαινομαι. Ηταν τοσο δυνατα που νομιζα οτι θα εκραγω οτι θα γινει ενα μεγαλο μπαμ και θα πεταγοταν η σαρκα μου στους τοιχους. Ειχα και εναν πονοκεφαλο αστα-να-πανε ημουν αρρωστη βλεπεις αλλα κωλο δεν εβαλα κατω και ειδικα χτες οργωσα ολη την Αθηνα. Με μια ματια μπορουσες να δεις γυρω στα 300 ατομα ντυμενα με μαυρα latex ρουχα, σορτσακια, διχτυα χρωματιστα ή με σχεδια. Ολοι ιδιοι δεν μπορουσες να ξεχωρισεις καποιον. Κατεβαινω στις τουαλετες και εκει ομως κοσμος. Δεν επεφτε καρφιτσα σου λεω. Καθισα λιγο σε κατι "καναπεδες" αλλα κρυωνα αρκετα οποτε αποφασισαμε να ανεβουμε πανω. Η μουσικη αρχισε παλι να μου τρυπαει το κεφαλι και ενα ματσο "αλιγατορες" να χορευουν σαν ρομποτακια πανω στο υπερτατο διαστημοπλοιο τους γεματο απο πολυχρωμα φωτα και λειζερ. Πανω σε μια μου προσπαθεια να παω να πιω κατι παραπαταω αλλα δεν πεφτω. Ζαλισμενη πλεον ειμαι κομματια. Οι "αλιγατορες" κατελαβαν τον κοσμο. Ειναι τοσοι πολλοι. Δεν μπορω να τους νικησω. Σε υπνωτιζουν με τη μουσικη τους. Μεσα σε αυτα τα οντα ηταν και καποιοι ανθρωποι οι οποιοι διψασμενοι για δοξα και για χρηματα εκαναν τα παντα για να τα αποκτησουν. Κατεβαινω παλι κατω καθομαι και σκεπαζομαι με δυο μπουφαν. Κρυωνω και ζαλιζομαι. Παρατηρω τα ατομα που εχουν γινει ανδράποδα των αλιγατορων. Τους λυπαμαι, αληθεια. Ηρθε η ωρα να φυγω, ηρθε η ωρα να παω στα μερη μου και να τραγουδησω τα τραγουδια μου και να χορεψω τους χορους μου. Η ζαλαδα εφυγε. Ο πονοκεφαλος ομως δεν φευγει ποτε, γινεται μονο πιο απαλος.