He'll be wearing out my shoes

    Χωρις να το θελω κοιτω τις παλιες φωτογραφιες μου. Αναμνησεις πανε και ερχονται με ενα μονοχα "κλικ" του "ποντικιου" μου.
     Σβηνω αναμνησεις.
     Προσθετω κι αλλες.
     Σταματαω! "Τι στο διαολο ειναι αυτο;"
Εκει βλεπω εσενα, ψαχνω να βρω τι κανεις, ψαχνω να βρω τις αναμνησεις σου. Τις βρηκα.
     Παγωνω.
Ηξερα το πως θα συνεχιζοταν η ζωη σου.
     Γελαω δυνατα. Νιωθω οτι φλεγεται το σωμα μου. Ακουμπαω τα χερια μου στο προσωπο μου
και αισθανομαι τοση ευτυχια.
     Μετα απο ολην αυτην την ανασκαφη δεν νιωθω οπως πριν.
     Εισαι ευτυχισμενος νομιζω.
     Μαλλον δεν ημουν εγω αυτη που θα σε εκανε να νιωθεις ετσι.
Δεν με πειραζει. Αλλαξαν πολλα απο τοτε.
     Η αγαπη εφυγε και στη θεση της ηρθε η αδιαφορια. Δεν σε σκεφτομαι.
     Το μονο που σκεφτηκα οταν σε ειδα ηταν το ποσο με αηδιαζεις.
Αλλα τωρα τιποτα. Και αυτο με κανει πολυ πιο δυνατη απο εσενα.
     Εφυγα απο σενα. Ενα ακομη γρηγορο "κλικ" με απομακρυνε απο σενα μια για παντα.
     Ηρεμια, ησυχια, γαληνη και μουσικη.
Ετσι νιωθω τωρα, ακουγοντας Wearing out my shoes και πινοντας σοκολατα...