Ο κυκλος

Και όταν πάλι μόνη βρίσκομαι
Και όταν τα αστέρια σβήνουν
Οταν οι ανθρωποι φευγουνε
και αληθινα με αφηνουν
Εσύ θα εισαι εκει να με ακους και να με νιωθεις
Γιατι εσυ εισαι φαρμακο μες της ψυχης τα βαθη
Και τωρα ζαλισμενη
και απο τον κοσμο πικραμενη
σε σενα παλι ερχομαι για με βοηθησεις
Εσυ ξερεις πως θα το κανεις
πως θα με συνεπαρεις,
-οχι για πολυ βεβαια-
Τοτε η μερα ερχεται και παιρνει
ολη την πικρα μεχρι να ρθει
το δειλινο που θα την φερει πισω.