Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Εκει.

Στεκεσαι και χορευεις μονος σου
Μεσα σε ενα σχεδον αδειο μαγαζι
και η μουσικη σε παιρνει μαζι της.
Κλεινεις τα ματια και ακους τη φωνη αυτη
τη γνωριμη, την ομορφη, τη μαγευτικη.
Σταματας.
Μετα ξαναρχιζεις.
Η μουσικη σταματαει και το μονο που ακους ειναι
αυτες τις νοτες στον αερα να χανονται.
Και βλεπεις εκεινο το προσωπο που
συχνα φανταζεσαι.
Κοντοστεκεσαι, ξεροκαταπινεις,
η καρδια σου παει να σπασει.
Νομιζεις οτι θα εκραγεις.
Ζεστενεσαι και βηχεις.
Σιγα σιγα χανεται και εσυ πρεπει να κανεις κατι.
Ο πολεμιστης, σκεφτεσαι, οταν θελει κατι εχει το θαρρος να το κανει.
Ετσι και εσυ σαν πολεμιστης πρεπει να το κανεις.
Το εκανες και τωρα εισαι ηρεμος
και χαρουμενος, ευχαριστημενος απο τον εαυτο σου
που βρηκε τη δυναμη που ειχες μεσα σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου