Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Το φαρμακο

Πλάσμα της φύσης που φοβάσαι το γήρας 
Είσαι.
Τρέμεις σαν βλέπεις το τσαλακωμένο σου πρόσωπο.
Τα μάτια μίκρυναν.
Το στόμα γραμμή.
Ζάρες παντού που δε θέλεις να δεις.
"Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι"
λες, όπως ο Ιάσονας του Καβάφη.

Και σαν πιοτό της νιότης εγώ
χαίρεσαι να με βλέπεις.
Κλεισμένη σε μια στενή φιάλη.
Το φάρμακο που σε κρατάει για λίγο νέο.
Αυτό που νέο θες να σε κάνει.

Πίνεις σιγά σιγά απ το μπουκάλι
γλύφεις τα χείλη τα πικραμένα.
Είμαι γλυκό πιοτό της νιότης που μαζί μου γίνεσαι ένα.
Το γήρας σταματάω, μα δεν το προσπερνάω.

και η φιάλη όλο και αδειάζει
μα δε θα ξαναγεμίσει 

και η νεότητα η δικιά μου 
κάηκε και έφυγε μακριά μου.

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Its a long way down

Και οπως γυρναγα στα στενα του St Pauli σκεφτομουν και σκεφτομουν και σκεφτομουν.
Οπως περναγα αναμεσα απο τους κουκλους Γερμανους σκεφτομουν και σκεφτομουν.
Και οπως με χτυπαγε ο υπεροχος αυτος αερας πηγαινοντας στο Onkel Otto για να θυμηθω την υπεροχη προηγουμενη βραδια σκεφτομουνα.
Θα γυρισω Αθηνα και θα τους αφησω ολους.
Δε θελω κανεναν.
Να πανε ολοι απο εκει που ηρθαν.

Θελω να μεινω μονη μου για να ηρεμισω.
Δε θελω αλλες ψευτιες, δε θελω αλλα μπερδεματα, θελω την ησυχια μου.
Μονο τους ανθρωπους που αξιζουν.
Και τους εχω.

Απλα θελω να γυρισω και να πω σε καποια ατομα
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΨΟΦΗΣΤΕ 
αλλα οχι.

Η ζωη μου ειναι καλυτερη απο ποτε.
Δε με νοιαζουν πια αυτα τα ατομα απλα θελω να τα βγαλω μια για παντα απο τη ζωη μου.

Αχ και να γυριζα πισω στη Γερμανια.
Να ημουν εκει για παντα.
Χωρις κανεναν μαλακα.

Τσους
Πι. Ες. Αυτο το τραγουδι οποτε το ακουω θελω να διαολοστειλω καποιον αλλα εχω παντα ενα χαμογελο χαρας και εκδικησης στο προσωπο μου :)
Πι. Ες.2 Το επομενο ποστ θα ειναι σοβαρο το ορκιζομαι