Hapiness is fragile

Godless soul.
Ηταν αρκετο ενα αγγιγμα της χορδης για να με κανει να δακρυσω.
Δακρυ ευτυχιας.
Γιατι ακουγα την αγγελικη φωνη του Garce.
Γιατι οι μελωδιες των Sad Lovers and Giants γαληνευουν την ψυχη μου.
Γιατι το σαξοφωνο μου μιλαγε.

Τι πιο ομορφο απο το να βλεπεις μια μπαντα που εχει τοσα χρονια στην πλατη της
να παιζει μπροστα σου.
Με καθαρη φωνη, καθαρο ηχο, σαν να εισαι 20 χρονια πισω.

Μονος σου απολαμβανεις καλυτερα μια τετοιου ειδους συναυλια.
Μαλλον για καλο δεν μπορεσε κανενας να ερθει.

Η ωρα περνουσε και δεν μπορουσες να πιστεψεις στα ματια σου.
Δεν γινεται μια τετοια φωνη να διατηρειται τοσο καλα.
Δεν γινεται.

Το χιουμορ τους, τα λογια τους, η μουσικες τους, ο εξαλλος χορος του Garce και η καλοσυνη τους ηταν ενα πραγμα που δεν εχω ξαναδει σε συναυλια.

Σε καποια στιγμη μοιραζαν τις μπυρες τους που τους ειχαν μεινει.
Δεν ξερω τι να αλλο να πω, απλα δεν υπηρχαν λογια.