Το φαρμακο

Πλάσμα της φύσης που φοβάσαι το γήρας 

Είσαι.

Τρέμεις σαν βλέπεις το τσαλακωμένο σου πρόσωπο.

Τα μάτια μίκρυναν.

Το στόμα γραμμή.

Ζάρες παντού που δε θέλεις να δεις.

"Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι"

λες, όπως ο Ιάσονας του Καβάφη.

Και σαν πιοτό της νιότης εγώ

χαίρεσαι να με βλέπεις.

Κλεισμένη σε μια στενή φιάλη.

Το φάρμακο που σε κρατάει για λίγο νέο.

Αυτό που νέο θες να σε κάνει.

Πίνεις σιγά σιγά απ το μπουκάλι

γλύφεις τα χείλη τα πικραμένα.

Είμαι γλυκό πιοτό της νιότης που μαζί μου γίνεσαι ένα.

Το γήρας σταματάω, μα δεν το προσπερνάω.

και η φιάλη όλο και αδειάζει

μα δε θα ξαναγεμίσει 

και η νεότητα η δικιά μου 

κάηκε και έφυγε μακριά μου.