Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

There's No Place Like Hogwarts

Αποφασιστηκε λοιπον να γινει ο μαραθωνιος Χαρι Ποτερ. Τις μερες που δεν ειχε μεσα λοιπον τι καναμε; Απλα περασαμε τρεις μη παραγωγικες αλλα οχι ασχημες μερες.(ενω η αθηνα καιγοτανε)
Αρχισαμε Παρασκευη, τελειωσαμε Κυριακη.
Δυστυχως δεν γινοταν να τα δουμε σε μια μερα.

Καθως εβλεπα τις ταινιες σκεφτομουν το ποσο εχω μεγαλωσει, μεσα σε αυτα τα χρονια (απο το χαρι ποτερ 1 μεχρι το 7).
Απο οταν ημουν παιδακι και ειχα κατα χαρει με τον μαγο κυριο ποτερ και οταν ενηλικη πια συγκινηθηκα με το τελος.
Ενταξει δεν εχουν και τα τρελα νοηματα αυτες οι ταινιες, αλλα ειναι σαν παραμυθια, ιστοριουλες με -μαγους, δρακους, καλους-κακους. Πραγματα ωραια κατ εμε και αθωα.

Τρεις μερες λοιπον καηκαν τα κεφαλια μας. Εξι και εφτα ωρες πανω απο μια οθονη, φαγητο και μετα σπιτι.

Εννοειται πως οταν ξαναβλεπεις κατι παρατηρεις πιο πολλες λεπτομερειες και αυτο γεμισε τα κενα που ισως να ειχα πιο παλια.

Και θα πω και κατι που μπορει να ακουστει γελοιο.
Σπαραξα οταν εβλεπα τις αναμνησεις του Σνεηπ.
Απλα ο ανθρωπος ειναι μορφη.
και δε σηκωνω και κουβεντα και κανω και σαν παιδακι και στο κατω κατω there is no place like hogwarts

1 σχόλιο:

  1. Ρε, ναι, το είδα κι εγώ το 7β... Τι ήταν αυτές οι αναμνήσεις του Σνέηπ? Είναι ψυχούλα, μωρέ... Κι εγώ συγκινήθηκα κι ας ήμουν με τους μαντραχαλάδες! Πάντως, όσο και να φαίνεται σαν "μια ταινία χωρίς τρελα νοηματα, αλλα σαν παραμυθι, μια ιστοριουλα με -μαγους, δρακους, καλους-κακους", εγώ που καθόμουν και το σκεφτόμουν, μου βγάζει κάτι πιο βαθύ, κάτι κοινωνικό (ντοινγκ). Πρέπει να στο αναλύσω!
    Υ.Γ. Να πω και τη χολή μου: Στο τέλος με το "19 χρόνια μετά" το παραγάμησαν! Πιο επιτηδευμένο happy end παίζει να μην έχω ξαναδεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή