Και έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ' απόγνωση αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένη

Τοσα προσωπα γυρω μου να δω, τοσα πραματα γυρω μου να αγκαλιασω με το βλεμμα μου, μα εγω εκει.  Με το βλεμμα καρφωμενο πανω σου, ακομα και οταν δε με κοιτας, ακομα και οταν δε με φιλας. Η ματια σου με μαγνητιζει, οι κινησεις σου με προκαλουν να σε κοιταξω. Απο την κινηση που κανει το χερι σου για να πιασει το ποτηρι μεχρι το χαδι που θα νιωσω στο ποδι μου.
Και σε βλεπω να γελας, ποσο ομορφο αυτο, να βλεπω το προσωπο να φωτιζεται.
 Μα ειναι καποιες ωρες που τα ματια κλεινω και σκεψεις τρελες γεμιζουν το μυαλο μου. Σκεψεις που βασανιζουν το μυαλο μου. Ειναι ομως αραγε αληθινες οι σκεψεις που ερχονται απο τα βαθη της ψυχης μου, απο την αβυσσο της ψυχης μου;; Η απλα ειναι κατασκευασματα της λογικης μου;
Τοσα πολλα που θελω να σου πω μα σαν σε βλεπω χανομαι.
Η ομορφια σου με θαμπωνει και ξεχναω ολες τις ασχημες σκεψεις, ολα τα ασχημα πραγματα.
Μα οταν φευγεις, τι μαρτυριο κι αυτο. Με δακρυα στα ματια ενας βουβος πονος με πιανει που θελει τοσο να ξεσπασει και να σκισει το στηθος μου. Και αφου βγει να τον συνοδευσει ενας βαθυς αναστεναγμος.
Της φωνης σου μονο η ηχω με καθησυχαζει και με στελνει εκει ψηλα
οπου θα μπορω να σε ονειρευτω και παλι. Να κοιτω το προσωπο σου και να σου χαιδευω τα μαλλια.

Και αυτο που με τρομαζει πιο πολυ ειναι το να σε χασω.
Δεν ξερω αν θα αντεξω.
Θα σπασω σαν κλαδι.
Θα σβησω σαν μολυβι.

Δε θελω να σε χασω.

Δε θελω.