Απο μικρη οταν περνουσα απο αυτο το σπιτι, μου προκαλουσε παντα δεος.Ηταν ενα σπιτι με μουντα χρωματα ενω στην επιφανεια του απλωνοταν ενας πρασινος κισσος και καθε φορα που το εβλεπα μου εκανε εντυπωση, στεκομουν και το κοιταζα μεσα στη μεση του δρομου.
Μερικα δευτερολεπτα αρκουσαν για να παρατηρησω ολο το σπιτι.
Οταν ομως το ξαναεβλεπα ειχα παντα κατι νεο να δω.
Τα τζαμια ηταν παντα στολισμενα με χριστουγεννιατικα λαμπιονια αν και ηταν παντα σβηστα.
Ηταν πολυ διαφορετικο απο τις πολυκατοικιες. Ηταν σαν πυργος που ειχε βγει απο βικτωριανη εποχη.
Ανεκαθεν ειχα την εντυπωση οτι αυτο το σπιτι ηταν εγκαταλελειμενο.
Δεν ειχα δει ποτε καποιον να μπαινει μεσα ή να βγαινει.
Τοσο ομορφο, τοσο μεγαλοπρεπο, τοσο ξεχωριστο.
(Αυτες τις μερες ο πατερας μου μετακομισε και πηγε σε ενα σπιτι οχι πολυ μακρια απο αυτο το αξιοθαυμαστο σπιτι. Δεν ηθελα να μετακομισει γιατι το προηγουμενο σπιτι ηταν πιο κοντα στο φροντιστηριο μου και ετσι μπορουσα να περασω να πω ενα γεια, να φαω, να παρω χρηματα, να κατσω για λιγες ωρες και μετα να φυγω.)
Την επομενη βδομαδα περναγα απο το δρομο που βρισκεται το σπιτι και ξαφνικα φτανω στη γωνια χωρις να το εχω δει.
Γυρναω το κεφαλι μου και ξαφνικα στη θεση του βλεπω μια γκρι τσιμεντοκατασκευη πολυκατοικιας.
Μια απιστευτη θλιψη με γεμισε και με τον αερα κοντρα καταφερα να ψελλισω μοναχα 4 λεξεις:
ΟΧΙ ΡΕ ΓΑΜΩ ΤΟ!
Αλλο ενα απαισιο θηριο υψωνεται στη θεση ενος πραγματικου αριστουργηματος.
Ειμαι σιγουρη οτι λιγοι ειχαν παρατηρησει το σπιτι αυτο και οτι η απωλεια του λιγους θα θλιψει.
Εγω ομως πιστευα και πιστευω οτι αυτο το σπιτι ηταν το στολιδι αυτης της ανυποφορης περιοχης.
Δεν θα ξαναπερασω απο αυτον τον δρομο.
Αληθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου