Εγω με εμενα και τον εαυτο μου

Σπανια περναω καλα με τον εαυτο μου, ομως σημερα καταλαβα οτι δεν χρειαζεσαι πολλα ατομα για να περνας καλα.
Μπορει η μοναξια να ειναι ασχημο πραγμα, την εχω ζησει στο πετσι μου, δε θυμαμαι να ζω χωρις αυτην αλλα εχεις την ευκαιρια να γνωριστεις με εσενα.
Εγω μεχρι σημερα δεν μπορω να πω οτι με ηξερα τοσο καλα.
Αλλα συνειδητοποιησα οτι δεν ειναι ασχημο και να μην εχεις καποιον.
Αρχικα εχω φιλους και οικογενεια στους οποιους μπορω να επενδυσω και εχω επενδυσει συναισθηματα, οποτε μεχρι ενα σημειο δεν μπορω να πω οτι χρειαζομαι καποιον.
Η αγαπη ειναι σημαντικο να υπαρχει αλλα απο τη στιγμη που δεν ειναι διατεθειμενος  να στη δωσει κανεις, μιλωντας για συντροφους παντα, καλυτερα να κοιτας να περνας καλα με φιλους που ξερεις οτι θα ειναι εκει.

Δεν ξερω αν φταιει το οτι ειμαι "ελευθερη" η το οτι προσπαθω να δωσω-επιτελους- μια ευχαριστη νοτα στη μοναξια μου, αλλα γραφοντας αυτα δεν αισθανομαι λυπημενη.
Την μοναξια ολη την περνανε, απλα ειναι καλο να την εκμεταλλευεσαι.

Ναι τωρα μπορω να πω στον εαυτο μου μην στεναχωριεσαι και να το κανω. Δεν ξερω τι φταιει, ισως η ανεβασμενη αυτοπεποιθηση- καλα αυτο δεν ξερω αμα ισχυει η αν ειναι ψευδαισθηση- ισως οι συζητησεις με πολυ κοσμο, εφτασα τελος παντων σε ενα σημειο να σιχαινομαι τον εαυτο μου απο την τοσο καταθλιπτικη συμπεριφορα μου και την κλαψα μου.

Γαμω ειμαι 19 χρονων.

Γιατι να μην περναω κι εγω καλα;

(Βεβαια ολο αυτο μπορει και να ειναι μια αμυνα που προσπαθω να χτισω αλλα δε βαριεσαι οτι κανει κανεις καλο ειναι)

Υ.Γ. Παντως ποτε δε θα παψω να πιστευω στην αγαπη, δεστυχως η ευτυχως ειμαι αρκετα ονειροπολα, αλλα ποιος ειπε οτι ειναι και κακο;