την κυριακη νεκρη

και παντα μονη εγω θα μενω μεσα σε ενα κελι, περιτριγυρισμενη απο διαφανα καγκελα.
μπορει να μην τα βλεπω αλλα υπαρχουν γι αυτο ολοι τρεχουν μακρια.
δεν μπαινει κανεις στον κοπο να σπασει αυτα τα δεσμα που με κρατανε πισω στη ζωη μου
και οσο ολοι προχωρανε
εγω μενω εδω
μεσα στα σκατα
μεσα στα σκοταδια της ψυχης μου
να γραφω ασυναρτησιες για να ξεγελαω τους αλλους
λεξεις ασυνδετες μεταξυ τους που δε βγαζουν νοημα
ετσι για να αισθανομαι οτι κατι κανω.
παντα εδω περιμενοντας καποιον να με ελευθερωσει
καποιον που ποτε δε θα ερθει

μονη σε ενα κοσμο που δεν καταλαβαινει
μονη αναμεσα σε χιλιαδες ανθρωπους
να μεθαω για να περναω καλα, να ναρκωνεται το σωμα μου απο το αλκοολ
για να βρισκει η ψυχη μου αγαλιαση για μερικες στιγμες