Ο κυκλος.

Μπορει απλα να γεννηθηκε ετσι.
Μεγαλο, λυπημενο και ευαισθητο.

Μπορει να μην ειναι διαφορετικο,
αλλα πειραζει κι αν ειναι;

Δεν αναγνωριζει κανενας την ομορφια του λουλουδιου αυτου
κι αυτο απαισιοδοξο κοιταει ολο τις ριζες του, τα χωματα και τις λασπες.

Δεν μπορει να το δει ο ηλιος εκει που φυτρωσε.
Σε ενα βαλτο με τεραστια, ογκωδη δεντρα,
με σαπιους κορμους πεταμενους δεξια και αριστερα
και με πολλα αγρια χορτα τριγυρω.

Οταν ποτε ποτε φυσαει και τα κλαδια των δεντρων χορευουν στον ανεμο
καποια ηλιαχτιδα πεφτει πανω σε αυτο το λουλουδι.
Το ζεσταινει, του δινει ενα ζωντανο κατακοκκινο χρωμα
σαν το αιμα που κυλαει στις φλεβες σου.
Και εκεινο χαιρεται και χορευει κι αυτο
αλλα οχι για πολυ.

Σε μερικα λεπτα ο ηλιος ξαναχανεται
και το λουλουδι γυρναει στο βουρκο και στην σκοτεινια
εκει οπου ποτε δεν εφυγε.
Να κοιταει απο μακρυα τα καταπρασινα λιβαδια
και να ζηλευει
καταδικασμενο να μενει στο βαλτο για παντα.

Μπορει απλα να γεννηθηκε ετσι.
Ατυχο να κανει κυκλους.