Αυτο που ειδα ξυπνησε μια μεγαλη καμπανα μεσα μου που κοιμοταν ελαφρια.
Ηταν ενα δυνατο χτυπημα, το οποιο με εκανε να ταρακουνηθω.
Με εκανε να καταλαβω οτι πλεον το "εγω και αυτοι" ειχε γινει "εμεις".
Ετσι λοιπον οπως με πηρανε απο το χερι και μου εδειξαν τον κοσμο και την πραγματικη ζωη
ετσι κι εγω με τη σειρα μου πρεπει να φανω ανταξια των προσδοκιων τους.
Να το κρατησω ζωντανο, που λενε.
Αναρωτιεμαι αν αισθανονται αυτο που αισθανομαι.
Πρεπει να βαλω το μυαλο να σκεφτει και την φαντασια να οργιασει.
Να δωσω τον καλυτερο εαυτο μου ετσι ωστε να σταματησει ολο αυτο πρωτου γινει χειροτερο.
Δε θελω να χαλασει. Ειναι τοσο ομορφο. Τοσο ξεχωριστο.
Πρεπει να βιαστω.