Είναι πλέον γνωστό ότι η έμπνευση-ή αλλιώς η ανάγκη να γράψεις κάτι- σε χτυπάει τις στιγμές που δεν είσαι καλά. Τόσο γνωστό που καταντάει από μόνο του προβλέψιμο.
Όλον αυτόν τον καιρό όταν το άγχος μου χτύπαγε κόκκινο ή όταν κάτι δυσάρεστο συνέβαινε στη ζωή μου έλεγα "σήμερα θα μπω να γράψω" άλλα πάντα το μετάνιωνα.
Χρόνια με τα χρόνια κλείστηκα πιο πολύ. Δεν ήθελα να με ξέρει κόσμος και δεν ήθελα να γράφω εδώ για να μην εκθέτω συναισθηματικά τον εαυτό μου. Το να γράφω και να μιλάω για τα συναισθήματα μου και τα προβλήματα μου το αποφεύγω. Το αποφεύγω γιατί νοιώθω πως αν τα πω τότε φαίνομαι αδύναμη, τρωτή. Δεν θέλω οι άλλοι να ξέρουν τις αδυναμίες μου, τα sensitive spots μου που μπορούν άνετα να καταχραστούν όποτε το θελήσουν.
Έτσι τόσο καιρό, μπορεί να σκάω, να τρελαίνομαι, να αγχώνομαι, αλλά δεν το λέω πουθενά. Ούτε στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Επειδή όμως οι εκφράσεις που παίρνω μπορούν να με μαρτυρήσουν, τότε αναγκάζομαι να λέω γρήγορα το 1/3 από αυτό που με απασχολεί για να περαστεί στο ντούκου και να πάμε παρακάτω.
Ένας μηχανισμός άμυνας. Αυτό είναι όλο. Δίνω συμβουλές και λύνω προβλήματα άλλων για να μην χρειαστεί να μιλήσω για τα δικά μου. Ναι, δεν είμαι αλτρουίστρια, δεν το κάνω από την καλή μου την καρδιά.
Ανοιχτό βιβλίο είμαι μόνο για έναν άνθρωπο. Και αυτός δεν ξέρω αν απλά με γνωρίζει καλά ή επειδή είναι η φύση του επαγγέλματος τέτοια που το κάνει πιο εύκολο. Αλλά είναι ο μόνος άνθρωπος που δεν προσπαθώ να κρυφτώ. Πάω σε αυτόν όταν όλα γύρω μου αρχίζουν να καταρρέουν. Αλλά μόνο τότε, όχι πιο πριν.
Σήμερα.
Έχω φτάσει σε ένα σημείο που μπορώ να πω ότι έχω αποκτήσει γνώσεις και έχω κάνει και κάνα δυο αξιόλογα πράγματα. Οι άνθρωποι που μιλάω πραγματικά μαζί τους είναι λίγοι και καλοί. Απλά μόλις συνειδητοποίησα ότι ήρθα πάλι εδώ επειδή πάλι απογοητεύτηκα από κάποιον.
Όλα μια συνήθεια είναι, όλοι σε απογοητεύουν ή εσύ απογοητεύεις αυτούς. Είπα πολλά σήμερα. Δεν ξέρω αν θα το κρατήσω το άρθρο, αλλά σίγουρα είπα πολλά.
Όλον αυτόν τον καιρό όταν το άγχος μου χτύπαγε κόκκινο ή όταν κάτι δυσάρεστο συνέβαινε στη ζωή μου έλεγα "σήμερα θα μπω να γράψω" άλλα πάντα το μετάνιωνα.
Χρόνια με τα χρόνια κλείστηκα πιο πολύ. Δεν ήθελα να με ξέρει κόσμος και δεν ήθελα να γράφω εδώ για να μην εκθέτω συναισθηματικά τον εαυτό μου. Το να γράφω και να μιλάω για τα συναισθήματα μου και τα προβλήματα μου το αποφεύγω. Το αποφεύγω γιατί νοιώθω πως αν τα πω τότε φαίνομαι αδύναμη, τρωτή. Δεν θέλω οι άλλοι να ξέρουν τις αδυναμίες μου, τα sensitive spots μου που μπορούν άνετα να καταχραστούν όποτε το θελήσουν.
Έτσι τόσο καιρό, μπορεί να σκάω, να τρελαίνομαι, να αγχώνομαι, αλλά δεν το λέω πουθενά. Ούτε στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Επειδή όμως οι εκφράσεις που παίρνω μπορούν να με μαρτυρήσουν, τότε αναγκάζομαι να λέω γρήγορα το 1/3 από αυτό που με απασχολεί για να περαστεί στο ντούκου και να πάμε παρακάτω.
Ένας μηχανισμός άμυνας. Αυτό είναι όλο. Δίνω συμβουλές και λύνω προβλήματα άλλων για να μην χρειαστεί να μιλήσω για τα δικά μου. Ναι, δεν είμαι αλτρουίστρια, δεν το κάνω από την καλή μου την καρδιά.
Ανοιχτό βιβλίο είμαι μόνο για έναν άνθρωπο. Και αυτός δεν ξέρω αν απλά με γνωρίζει καλά ή επειδή είναι η φύση του επαγγέλματος τέτοια που το κάνει πιο εύκολο. Αλλά είναι ο μόνος άνθρωπος που δεν προσπαθώ να κρυφτώ. Πάω σε αυτόν όταν όλα γύρω μου αρχίζουν να καταρρέουν. Αλλά μόνο τότε, όχι πιο πριν.
Σήμερα.
Έχω φτάσει σε ένα σημείο που μπορώ να πω ότι έχω αποκτήσει γνώσεις και έχω κάνει και κάνα δυο αξιόλογα πράγματα. Οι άνθρωποι που μιλάω πραγματικά μαζί τους είναι λίγοι και καλοί. Απλά μόλις συνειδητοποίησα ότι ήρθα πάλι εδώ επειδή πάλι απογοητεύτηκα από κάποιον.
Όλα μια συνήθεια είναι, όλοι σε απογοητεύουν ή εσύ απογοητεύεις αυτούς. Είπα πολλά σήμερα. Δεν ξέρω αν θα το κρατήσω το άρθρο, αλλά σίγουρα είπα πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου