A strange day

Παντα εμπιστευομουν τους ανθρωπους και παντα θα τους εμπιστευομαι γιατι ετσι ειμαι.
Οσες φορες και αν με ριξουν κατω εγω θα σηκωθω.
Οσες φορες και αν τους δω να κυλανε μεσα στο βουρκο θα τους δωσω το χερι μου οτι κι αν μου εχουν κανει-το αν θα το πιασουν ειναι δικο τους θεμα-
Ποτε δε θα χασω την πιστη μου στους ανθρωπους κι ας με απογοητευουν συνεχως.

Ειναι κριμα.
Ειναι πολυ κριμα να βαζεις ολους τους ανθρωπους σε ενα τσουβαλι μονο και μονο επειδη σε εχουν απογοητευσει καποια ατομα.
Απλα ξερεις, καθε φορα που ξαναγινεται αυτο, καθε φορα που σε χτυπανε κι εσυ δεν κανεις τιποτα, πονας ακομα πιο πολυ, γιατι παθαινεις αλλα δε μαθαινεις.
Απλα τα τειχη που υψωνεις δεν μπορουν να ειναι τα ιδια σε καθε ανθρωπο.

Μπορεις να με πεις αφελη.
Δε με πειραζει.

Απλα μ αρεσει να αγαπαω τους αλλους, και αυτο ειναι το προβλημα.
Οτι οι αλλοι δε θελουν αγαπη.

Και ειναι αδικο και ειναι κριμα.

Μια μερα θα τα παρατησω ολα μα ολα και θα φυγω μονη μου στη Γερμανια.
Να μενω στους δρομους και στα σπιτια πανκιδων που δεν γνωριζω.
Να συναντιεμαι με αγνωστους και να με κυνηγανε τρελοι.

Βασικα μπορω απλα να σταματησω να υπαρχω.
Γιατι να μην με καταλαβαινει κανεις
Ουτε καν οι λεξεις που γραφω δεν μπορουν να πουν τι αισθανομαι.