Η μασκα που φοραει

Αυτη η πολη.  Δεν τον χωραει αλλο. Τον απωθει και τον ελκυει.

Θελει να φυγει αλλα μπορει και οχι.

Ολοι οσοι τον ενδιαφερουν εφυγαν.

Οι φιλοι του, η κοπελα του.

Πλεον δεν κοιταει τους ανθρωπους με το ιδιο ενδιαφερον.

Τους κοιταει μονο και μονο για να μαντευει τις κακες τους πραξεις.

Κρυβεται πισω απο τη μασκα του.

Οι κοπελες δεν τον θελουν.

Ουτε ο Θεος. Ουτε η τυχη.

"Ειναι καλη η Αθηνα, μονο οταν φευγεις απο αυτην 

για μερικες μερες" ετσι λεει.

Να δουμε τι θα κανει οταν δε θα μπορει να ταξιδευει.

Ολα τον διωχνουν. Δεν εχει και πολλα εδω.

Απο τη μια δε θελει να μεινει, απο την αλλη του αρεσει 

αυτη η αποσυνθεση, αυτη η σαπιλα του πεζοδρομιου,

η βρωμα της πλατειας Εξαρχειων 

και οι κακοι ανθρωποι.

Αν δεν του αρεσαν θα τους ειχε σκοτωσει με τα ιδια του τα χερια.

Με τα δοντια του θα εσκιζε τις φωνητικες τους χορδες για να μην ξαναπουν αλλα ψεμματα.

Με τα ποδια του θα τσακιζε το μυαλο τους

γιατι δεν αξιζουν να σκεφτονται αυτες τις μαλακιες, οπως λεει εκεινος.

Αλλα μετα τα ξεχναει ολα και χαμογελαει με τους ιδιους ανθρωπους.

Με αυτους που θελει να σκοτωσει.

Χαμογελαει γιατι μια μερα θα πεταξει αυτη τη μασκα την οποια ολο αναφερει στα γραπτα του.

Και θα βγει αυτη απο μεσα του.

Ποτε ομως;