Ακομη μια φορα.

Νιωθω παλι τον κοσμο μου να καταρρεει.
Οποια προσπαθεια κι αν γινεται διαλυεται.

Ειναι σαν να προσπαθεις να φτιαξεις εναν πυργο στην αμμο και
ξαφνου να ερχονται και να στον γκρεμισουν πριν καλα καλα τον τελειωσεις.

Αβοηθητη.
Μονη.

Κανεις δεν μπορει να βοηθησει.
Σε οποιον μιλαω απλα με ακουει.
Και εγω καταληγω να αραδιαζω ενα σωρο λεξεις σε μια λευκη σελιδα.

Λεξεις που μπορει να τις διαβασει καποιος αλλα να μην καταλαβει.

Δεν ξερω τι να κανω για να σταματησει ολο αυτο.
Δεν αντεχω να βλεπω ολες τις προσπαθειες πεταμενες στα σκουπιδια.

Και η ψυχολογια μου σαν ερπετο να σερνεται στο πατωμα.
Να ζηταει σαν ζητιανος βοηθεια για να σηκωθει.
Και να βρισκει καταφυγιο σε κατι υπογεια μπαρ με ποτο που θα την κανει να ξεχασει, και τσιγαρο που θα την αρρωστησει ακομα πιο πολυ.

Σαν να βρισκεσαι για παντα στην παγωνια και να σου ερχεται μια ηλιαχτιδα φωτος
στο προσωπο.
Και εσυ να χαιρεσαι γιατι βρισκεσαι στη ζεστασια.
Αλλα οχι για πολυ, γιατι το επομενο συννεφο δεν αργει.
Και εσυ ξαναβρισκεσαι στην παγωνια.

Μονη και αβοηθητη.