Δεν ηρθες

Σε ενα μεγαλο τραπεζι, εσυ καθεσαι στην ακρη.
Ολα ηταν στα ασπρα. Εσυ ειχες την παλια σου οψη.
Αλλαξες και ηθελα να σε δω μαλλον οπως ησουν παλια.

-Το ξεκινημα μιας νεας εποχης-

-Δεν μου αρεσουν οι νεες εποχες-

Ηρθα κοντα σου. Φοραγες τα παλια σου στρογγυλα γυαλια.
Τα μουσια σου πυκνα.

Ονειρευτηκα την μυρωδια σου και μαλλον σε μυρισα,

Δεν θυμαμαι τι σου ειπα.
Εφερα το προσωπο μου κοντα στο δικο σου και καταλαβα οτι θα με φιλαγες.
Ελεγες τους παλιους σου στιχους λιγο πριν φιληθουμε.

Προσπαθω να θυμηθω πως ηταν το φιλι σου. Αλλα δεν μπορω.
Γιατι ποτε δεν φιληθηκαμε.

Ξυπνησα και ηθελα να κλαψω.

Did you find yourself?

Νομιζω θα ξεκινησω το γραψιμο παλι.

Για πολυ καιρο μπαινω και διαβαζω τα παλια μου "γραπτα" (?) και σκεφτομαι ποσο εχω αλλαξει απο τοτε.

Ε να μην παει μπροστα και το μπλογκ;

ΧΧ

Oh

Nice to meet you stranger,

I know you for years, but I've never talked to you.

The way that you put the words next to each other made me accept you in my life.

You talk about movies that I have never seen before. Images and sounds, so unique that I didn't want to see and hear.

One day we talked. Your voice was calm and happy.

Italian accent, vivid laugh. Indeed you are unique, like the sounds and the images that you've talked about.

Then I've heard you whisper: Oh, lemonpie, my sweet sweet lemonpie.

I laughed. I pictured yourself in your office. Your face was calm and your lips was craving for something.

Oh, my sweet lemonpie, I want to eat you whole.

Oh lemonpie! Lemonpie!

I felt different that day stranger. Do you know me? Have you seen my face?

I do not want to meet you stranger.

.

Κι αν τελικα ειναι λαθος ολο αυτο;

Ισως η ωριμοτητα να ειναι απλα ενα πεπλο και να κρυβει την παιδικοτητα που εχει χαθει.

Και να πρεπει να νιωθεις και ωραια γι αυτο.

Και τι ειναι αυτο που εχεις αναγκη τελικα;

Μια στιγμη αναβιωσης των παλαιων εποχων η απλα ενα νεο κεφαλαιο στην ζωη σου;

Μπερδεμενες σκεψεις με κανενα νοημα.

Μου ελειψε να πινω, μου ελειψε να ειμαι λιγοτερο πνιγμενη με υποχρεωσεις.

Τα καταφερνω καλα και το ξερω.

Απλα δεν μπορω αλλο.

Τοτε ειχε αλλο νοημα ολο αυτο. Τοτε δεν ηταν ετσι.

Ο κοσμος ειναι ασχημος και δεν υπαρχει καμια ενδειξη βελτιωσης των πραγματων.

Που σταματαει η κατρακυλα και ο βοθρος;

κοντρολ φρικ

θελω να μιλησω σε καποιον
να του πω τι αισθανομαι
τι σκεφτομαι.

νιωθω χαμενη σε αυτον τον κοσμο
δεν ξερω πλεον τι θελω να κανω στην ζωη μου.

δεν μπορω να με φανταστω να εργαζομαι
φοβαμαι οτι δε θα τα καταφερω ποτε.

θελω καποιον να του πω τους φοβους μου.
να κατσω ενα βραδυ ολοκληρο κ να αναλυω για πρωτη φορα τα δικα μου προβληματα

και αγχη

και τους φοβους μου.

θελω να μπω στον ρολο του αλλου
να σταματησω να ειμαι ο ακροατης για μια φορα.

να μην χρειαστει να δωσω συμβουλη σε καποιον
να βγαλω τον πονο μου εξω

θελω απλα να μιλησω.

κανω καμπακ;

Γεια σας φιλοι, αποφασισα να γραψω κατι σημερα.

Αυγουστος, μονη στην Αθηνα και αντι να κατσω να παρταρω καθομαι σπιτι μου. Τοση ησυχια εχω να ακουσω στο σπιτι κανα χρονο τετοια εποχη. Μην εχοντας τι να κανω, ειπα να διαβασω παλια κειμενα μου. Εκτος του οτι βρηκα απιστευτα αστειο τον τροπο γραφης μου (νταξει ησουν 17-18) συνειδητοποιησα ποσο αλλαξα.

Ολη αυτη η επιμονη αναζητηση του εαυτου μου, ολες εκεινες οι εκρηξεις συναισθηματων που δεν μπορουσα να κρατησω μεσα μου, ειτε εκρηξεις χαρας ειτε λυπης, πλεον φαινονται πολυ μακρινες σε μενα. Πολλα απο αυτα τα γεγονοτα που ειχα αναφερει εδω τα ειχα ξεχασει.

Βλεπω ποσο πιο ωρημη εχω γινει, ποσο πιο λογικη. Αλλα υπαρχει ενα ερωτημα.

Σταματησα να φιλοσοφω την ζωη γιατι μεγαλωσα η εχω γινει υπερβολικα ρεαλιστρια και ορθολογιστρια (sic);

Δεν μπαινω πια στο μαιντ-τριπ να προσπαθησω να δω τι εχω γινει τελικα, το μονο σιγουρο ειναι οτι επειδη κανω πολλα πραγματα ταυτοχρονα, και επειδη τα κανω συνεχεια αρα γινονται μηχανικα καποια απο αυτα, εχω σταματησει να υπεραναλυω τα πραγματα που συμβαινουν στην ζωη μου.

5-6 χρονια αργοτερα ειμαι σε καποια ισως καλυτερη κατασταση απ οτι περιεγραφα τοτε. Προφανως και παιζει πολυ μεγαλο ρολο το νεαρο της ηλικιας μου που τα διογκωνα ολα και τα εκανα τοσο τραγικα, αλλα δεν περασα και λιγα.

Ειμαι χαρουμενη με καποια κομματια της ζωης μου πλεον, καποια αλλα ειναι αντερ κονστραξιον αλλα γι αυτο υπαρχει και ο χρονος. Και ποσο γρηγορα περναει ο γαμημενος χρονος. Ανοιγοκλεινεις τα ματια σου και εισαι 23, κοιταζεις πισω τις αναμνησεις σου και ειναι σαν να περασαν 1 το πολυ 2 χρονια.

Ανθρωποι περασαν κ εφυγαν απο την ζωη, επιστρεψανε, ξαναφυγανε. Το μονο σιγουρο ειναι οτι δεν γυριζω πισω.

Ειμαι στο πτυχιο και γενικα ειναι το μονο πραγμα το οποιο πρεπει να εχει το 100% της προσοχης μου φετος και θα το εχει. Πολλες φορες σκεφτομαι την επιλογη μου να σπουδασω ψυχολογια αλλα σε εκεινη τη φαση η ζωη με εφερε εκει. Και ξερετε, αν δεν της πας εσυ την ζωη σου εκει που θες σε παει αυτη εκει που θελει. Εμενα με εφερε εδω που ειμαι τωρα. Δεν ξερω βεβαια αν με εφερε αυτη η αν την πηγα εγω αλλα γιου γκετ μαι ποιντ.

Οταν ημουν πιο μικρη εγραφα λογω της μοναξιας μου, και δεν ηθελα να μοιραζομαι σκεψεις φεης του φεης με ανθρωπους (αλλο που διαβαζοντουσαν εδω). Ακομη δε θελω να μοιραζομαι τα συναισθηματα μου και τους προβληματισμους μου γιατι οπως ειχα πει, πιστευω οτι φαινομαι αδυναμη. Τωρα γραφω γιατι ειδα πως εδω μεσα ηταν κ κατι σαν ημερολογιο, το φιλαρακι μου, και μου ελειψε ισως λιγο αυτο.

Για ποσο θα αποφευγω τους ανθρωπους και τις συζητησεις περι προβληματισμων και ζωης; Δεν ξερω αλλα αυτο θα γυρισει μπουμερανγκ.

Μαρουλακι ειδα το ποστ σου και με εκανες να αναρωτηθω πολλα. 

Είκοσι τρεις Φλεβάρη δύο χιλιάδες δεκαέξι.

Είναι πλέον γνωστό ότι η έμπνευση-ή αλλιώς η ανάγκη να γράψεις κάτι- σε χτυπάει τις στιγμές που δεν είσαι καλά. Τόσο γνωστό που καταντάει από μόνο του προβλέψιμο.
Όλον αυτόν τον καιρό όταν το άγχος μου χτύπαγε κόκκινο ή όταν κάτι δυσάρεστο συνέβαινε στη ζωή μου έλεγα "σήμερα θα μπω να γράψω" άλλα πάντα το μετάνιωνα.

Χρόνια με τα χρόνια κλείστηκα πιο πολύ. Δεν ήθελα να με ξέρει κόσμος και δεν ήθελα να γράφω εδώ για να μην εκθέτω συναισθηματικά τον εαυτό μου. Το να γράφω και να μιλάω για τα συναισθήματα μου και τα προβλήματα μου το αποφεύγω. Το αποφεύγω γιατί νοιώθω πως αν τα πω τότε φαίνομαι αδύναμη, τρωτή. Δεν θέλω οι άλλοι να ξέρουν τις αδυναμίες μου, τα sensitive spots μου που μπορούν άνετα να καταχραστούν όποτε το θελήσουν.

Έτσι τόσο καιρό, μπορεί να σκάω, να τρελαίνομαι, να αγχώνομαι, αλλά δεν το λέω πουθενά. Ούτε στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Επειδή όμως οι εκφράσεις που παίρνω μπορούν να με μαρτυρήσουν, τότε αναγκάζομαι να λέω γρήγορα το 1/3 από αυτό που με απασχολεί για να περαστεί στο ντούκου και να πάμε παρακάτω.

Ένας μηχανισμός άμυνας. Αυτό είναι όλο. Δίνω συμβουλές και λύνω προβλήματα άλλων για να μην χρειαστεί να μιλήσω για τα δικά μου. Ναι, δεν είμαι αλτρουίστρια, δεν το κάνω από την καλή μου την καρδιά.

Ανοιχτό βιβλίο είμαι μόνο για έναν άνθρωπο. Και αυτός δεν ξέρω αν απλά με γνωρίζει καλά ή επειδή είναι η φύση του επαγγέλματος τέτοια που το κάνει πιο εύκολο. Αλλά είναι ο μόνος άνθρωπος που δεν προσπαθώ να κρυφτώ. Πάω σε αυτόν όταν όλα γύρω μου αρχίζουν να καταρρέουν. Αλλά μόνο τότε, όχι πιο πριν.

Σήμερα.
Έχω φτάσει σε ένα σημείο που μπορώ να πω ότι έχω αποκτήσει γνώσεις και έχω κάνει και κάνα δυο αξιόλογα πράγματα. Οι άνθρωποι που μιλάω πραγματικά μαζί τους είναι λίγοι και καλοί. Απλά μόλις συνειδητοποίησα ότι ήρθα πάλι εδώ επειδή πάλι απογοητεύτηκα από κάποιον.

Όλα μια συνήθεια είναι, όλοι σε απογοητεύουν ή εσύ απογοητεύεις αυτούς. Είπα πολλά σήμερα. Δεν ξέρω αν θα το κρατήσω το άρθρο, αλλά σίγουρα είπα πολλά.